Maart 2025 – De manuscriptbeoordeling zat eindelijk in mijn mailbox! Ik ben er blij mee en het geeft me weer een boost! Toepasbare tips! Ik moet nog heel wat schaven aan de perspectieven, wat ik het moeilijkst vind maar er staan ook mooie woorden in:
Februari 2025 – Mijn manuscript is klaar. Klaar om gelezen, beoordeeld en misschien zelfs gevierd te worden. Maar voordat het zover is, moet ik één ding doen: op verzenden drukken voor de manuscriptbeoordeling. Ik adem diep in, open mijn laptop en klik op verzenden.
Iemand anders gaat mijn woorden lezen. Mijn verhaal krijgt nu een nieuwe lezer.
Mijn manuscript. Alleen dat klinkt al goed, toch?
Januari 2025 – Dit is het moment. De zijwieltjes moeten eraf. Geen schrijfschool meer om op terug te vallen. Maar ik voel het: ik ben er klaar voor. Natuurlijk had ik dit zonder hen niet gekund, maar nu is het tijd om op eigen benen te staan (te fietsen).
December 2024 – Mijn jaartraject bij de Online Schrijfschool loopt af. Maar nu ik mijn verhaal heb omgegooid en een nieuwe docent heb, voelt het alsof ik nog niet helemaal klaar ben. Alsof ik nog niet zonder zijwielen kan. Gelukkig hoeft dat ook niet – ik besluit mijn traject te verlengen. Nog even die steun, nog even die begeleiding.
November 2024 – Ik heb zelfs genoeg geschreven om een bookproposal te maken. Op naar de uitgeversdag van de Online Schrijfschool. Op naar het volgende hoofdstuk van deze reis.
Ik spreek uitgevers en raak nog meer geïnspireerd. Ik krijg na een paar weken zelfs geïnteresseerde uitgevers in mijn mailbox!
Oktober 2024 – Dertigduizend woorden later ben ik euforisch. Ik heb mijn reis verwerkt in mijn boek en stuur het vol trots naar Marelle. Maar dan komt haar feedback: ik schrijf eigenlijk twee verhalen in één. Ik besluit te kiezen. Ik schrap de 30.000 woorden en keer terug naar mijn oorspronkelijke idee: het ziekbed van mijn moeder als rode draad.
Soms moet je een omweg maken om weer op het juiste pad te komen. Nadat ik terugkeer naar mijn oorspronkelijke plan, gebeurt er iets magisch. De woorden komen als een lawine naar buiten. Alsof ze er altijd al waren, maar gewoon de juiste uitgang niet konden vinden. Ik begin mijn eigen boek tof te vinden!
September 2024 – Ik ga met mijn zus de langverwachte reis naar Marokko maken. Als ik op het vliegveld in Nador uit het vliegtuig stap besluit ik om mijn boek over een hele andere boeg te gooien. Natuurlijk ga ik deze reis als kapstok voor mijn verhaal gebruiken!
Juni 2024 – Ik loop vast. De woorden stromen niet meer zo vanzelf als eerst. Maar ergens voelt dat oké. Dit hoort erbij, toch? Ik besluit erop te vertrouwen dat het terugkomt. Schrijven is net als eb en vloed – soms trekt het zich even terug, maar het komt altijd weer terug. Geen wijsheid van mezelf, maar ergens gelezen.
Januari 2024 – De cursussen helpen me enorm. Schrijven is een vak, en dat besef ik steeds meer. Ik dacht altijd dat ik ‘wel aardig kon tikken’, maar een boek schrijven? Dat is andere koek. Plot, structuur, personages, perspectief – alles vraagt aandacht. Maar ik leer, en ik geniet ervan. Het is fijn om op deze manier met mijn ouders bezig te zijn.
December 2023 – Ik staar naar mijn scherm. Mijn vingers zweven boven het toetsenbord, maar mijn gedachten blijven steken. Mijn moeder overleed drie maanden geleden en het schrijven roept herinneringen op. Tranen vallen op mijn toetsenbord. Toch typ ik door. Dit boek MOET er komen.
November 2023 – Ik google wat over het schrijven van een boek en kom terecht op de Online Schrijfschool. Ik besluit meteen te mailen. Een jaartraject bij de Online Schrijfschool. Precies wat ik nodig heb. Na een kennismakingsgesprek met Marelle Boersma besluit ik een autofictieverhaal te schrijven. Dat klinkt mooi, maar ook intens. Gelukkig krijg ik begeleiding van schrijfdocent Bregje en begin ik met de eerste cursussen. Vol goede moed start ik mijn reis als schrijver.
Maar dan… een leeg worddocument. Wit. Angstaanjagend wit. Waar begin ik aan?
Oktober 2023 – Mijn ouderlijk huis staat te koop. Dat is een mijlpaal. Niet zo’n leuke mijlpaal. Als ik met mijn zus door het huis loop en alle spullen uitzoek voelt het alsof we het leven van mijn ouders uitwissen. En dan denk ik: ‘Ik moet dat boek schrijven.’