Vandaag zou mijn moeder 72 jaar zijn geworden. Haar verjaardag was altijd een belangrijke dag voor haar. Ze genoot van het bezoek, het gebak en de cadeautjes. Voor haar was het een dag om te vieren, een dag om stil te staan bij het leven.
Zelf heb ik eigenlijk een hekel aan verjaardagen. Het verplichte ‘gezellig zijn’ – zoals de gevestigde orde dat doet. Toch speelt het thema ‘jarig zijn’ een grote rol in mijn boek.

Ik duik dieper in de verschillen tussen hoe verjaardagen beleefd worden in de Marokkaanse en Nederlandse cultuur. Het verschil in geloof en tradities komt daar mooi in naar voren. Voor mijn moeder betekende jarig zijn meer dan alleen een dagje feest. Het waren momenten die symbool stonden voor het leven zelf, mijlpalen die gevierd moesten worden.

In het boek beleeft mijn moeder twee belangrijke verjaardagen: haar 18e en haar 70e. Twee compleet verschillende momenten in het leven, met ieder hun eigen betekenis. Haar 18e verjaardag, een tijd van dromen en hoop. En haar 70e verjaardag, een mijlpaal waarvan wij wisten dat het haar laatste verjaardag zou zijn.

Het blijft stom, hoe een dag als vandaag, de 24’ste van januari nu stilte met zich meebrengt. Toch voel ik haar aanwezigheid, en ik schrijf over haar. Inmiddels dagelijks. Dus vandaag mam, vier ik jou, niet met bezoek en niet met gebak, maar ik schrijf over jou.