Oude rotzooi

Welnu. Ik hou van oude rotzooi. Ik ga zeer regelmatig even langs de kringloop om allerhande rommel op de kop te tikken. Zo ook vandaag.
Een typmachine.
In deze tijd van laptops, notebooks, iPads en andere hippe toestanden had ik even zin in nostalgie. Het geluid van de toetsen die de letters op het papier drukken vind ik schitterend. Alsof je écht aan het schrijven bent.

Na drie blaadjes realiseerde ik me alweer de voordelen van die hippe toestanden. Ik heb namelijk tijdens het typen van dit stukje al zo vaak op backspacegedrukt en zinnen verplaatst, dat had me zeker tien blaadjes gekost.

Maar een typmachine heeft charme. Na de opkomst van de computers, toen elke gerespecteerde schrijver nog een schrijfmachine gebruikte was het not done om een tekstverwerker te gebruiken voor het schrijven van literatuur. Harry Mulisch scheen dat tot het laatste toe te hebben volgehouden.

Ik heb op de middelbare school mijn typdiploma gehaald, op een typmachine. Na een half jaar kregen we het examen. Mevrouw van Velzen plakte met plakband witte A4´tjes over onze handen zodat we niet konden spieken en ik slaagde met vlag en wimpel. En nu heb ik mijn eigen exemplaar. Het is zo´n typmachine waarbij ik me bijna een razende reporter voel, zin krijg om te roken en wil stoppen met douchen.

Zo’n typemachine waar de moderne klassiekers op getikt werden. Van die echte schrijvers, die ongedouched, rokend, kromgebogen en met bezweet voorhoofd over hun typemachine gebogen zaten en waar de mooiste verhalen op ontstonden.

Mijn typmachine: een blast from the past. Een manier om me verbonden te voelen met die grote schrijvers van weleer. Met mijn typmachine ga ik helemaal op in mijn verhaal en ik hoor alleen nog maar het mooie ritmische getik.

Totdat het schermpje van mijn iPhone oplicht, met een Whatsappje; “Sam! Check je Facebook!”