by Samira15415 Comments

Vorige week heb ik de film “Dat was høken! 40 Jaar Normaal.” gezien; het verhaal van de ruigste Nederlandse band ooit. Met veertig albums, 350 liedjes en nog steeds volle dampende feesttenten met veel bier. Maar ook het verhaal van een band in zijn laatste jaar.

En ‘Ik zeg oeh…’, Want hoewel mijn vriendinnen liever niet hebben dat ik dit aan de grote klok hang: wij gingen vroeger ook naar Normaal.

Mijn eerste kennismaking met Normaal was in een feesttent in Boskoop. Als zestienjarige meisjes trokken mijn vriendinnen en ik op met een groep ‘boerse jongeren’ en raakten wij onder invloed van de Achterhoeks rockformatie Normaal.

Met een hele bus vol ‘arrogante Westerlingen’ (Bennie’s woorden), vertrokken wij richting de Achterhoek.
En dat was altijd groot feest, waar alles kon en alles mocht. Al die zuipende mensen, de topless meiden (nee mam, ik niet!) die de band toejuichten, zittend op de schouders van hun mannen. Klompen, afgeknipte spijkerbroeken en T-shirts die kapot mochten. Geen mascara nodig.

De geur van bier en zweet overheerste, maar dat mocht de pret niet drukken. Nog voor Bennie zijn keel schraapte voor de eerste noot was iedereen al dronken. Mensen werden standaard nat gegooid met bier, T-shirts werden van het lijf gescheurd. En geen boze gezichten hoor, het was volkomen ‘Normaal’. Veel, heel veel ontblote bovenlijven. Mannen én vrouwen! Ik begrijp tot op de dag van vandaag nog steeds niet dat het mij lukte om met mijn shirtje aan thuis te komen.

Maar zoals altied kwam an dat gejakker een end.
En dan vertrokken we uiteindelijk moe en koud naar huis. In onze kleren die naar bier en zweet roken. Zonder Bertus op z’n Norton en zonder Tinus, op de BSA.

Maar voor onze vieze kleren hadden we altijd een excuus en dat werd volledig door onze moeders geaccepteerd, namelijk dat we naar een concert van Normaal waren geweest. 

En iedereen die zei: Van die leu heur i-j nooit meer wat van…

15.415 Comments