by Samira7011 Comments

Er zijn veel mensen die op het randje van een depressie balanceren op het moment dat ze afstand moeten doen van spullen. Ik begrijp dat niet. Als ik iets niet meer gebruik gooi ik het zonder pardon weg. Hup! Weg ermee. Niks emotioneel gebazel over een shirtje dat ik aanhad tijdens mijn eerste tongzoen.

Nee, het verzamelen van allerhande ellende is aan mij niet besteed.
Bij iedere verhuizing had ik een potje met melktanden in mijn hand dat mijn moeder zorgvuldig voor me bewaarde. Emotie? Welnee. Geen trip down memoryHerinnlane bij het zien van mijn melktanden. Ik vind het eerder onsmakelijk.

Voor mijn meisjes heb ik twee kisten voor melktandjes, rompertjes, knutsels, tekeningen en ondergehuilde beertjes met opgedroogd snot. En als ze dan het huis uit gaan krijgen ze die nostalgische troep meteen mee.
Ook tekeningen gooi ik weg. Iedere tekening krijgt een eerlijke beoordeling en daarna gaan ze -een exclusief exemplaar daar gelaten-, zonder emotie de prullenbak in.

Siebert is ook zo´n verhaal. Siebert was mijn witte zeehond. Siebert heeft me door veel ellende heen geholpen door altijd mijn snot en tranen te accepteren. Maar Siebert kwam nooit eens met een goeie tip en daarnaast veeg ik mijn snot en tranen nu liever af aan een man.

Dus nee, herinneringen hoeven van mij niet bewaard. Althans, niet tastbaar. Ik bewaar ze in mijn hoofd. Daar waar ik er altijd bij kan, als ik het wil.
En dan liggen ze ook nooit in de weg.

7.011 Comments